PICA seu PICCA

PICA seu PICCA

apud Guil. Brittonem, Philippidos, l. 2. p. 115.

—— Sub eisque secare minarius instat

Celtibus et picis imi fundamina muri.

Ex Gall. Pic est, unidens ligo, quô terra atteritur et foditur. Upupa Plauto, in Capt. Actu. 5. sc. 4. v. 5. ubi de servo in lapidicinas dato,

Nam ubi illo adveni, quasi patriciis pueris aut monedulae,

Aut anates aut coturnices dantur, qui cumlusitent,

Itidem haec mihi advenienti upupa, qui me delectet, data est.

Ubi upupa, ὄρυξ exponitur Glossarii Auctori: non eâ quidem plane formâ, nec idem instrumentum cum ama, nam latior haec et ad terram fodiendam, unde σκαφίον πλατὺ exponitur a Grammaticis; illa ad eruendos lapides et acuta, neque male referens upupae caput cum rostro, Sed et nomen etiam upupae vel opopae Gallos retinere contendit Salmas. hoiie vocando instrumentum illud ὀρυκτικὸν, vide eum ad Treb. Pollionem, in Claudio, c. 14. A' voce hac Pica (pro qua Pico habet Epistola Arnoldi Archiepiscop. Narbonensis de parta victoria contra Mauros A. C. 1212.) quibusdam videntur dictae sarissae seu longiores peditum hastae, quae Gall. picques: at cum alia prorsus sit picarum seu sarissarum forma, non arridet aliis haec sententia. Turnebus Picas Gallorum, quasi spicas appellatas putat; et revera spicarum prorsus species referunt. Octav. Ferrarius a spiculum deducit, vide Car. du Fresne Glossar.